Waterbeleid

Hoogwaterbescherming en zoetwatervoorziening

Als klimaatverandering ergens tastbaar is, is het wel in het waterdomein. Jaren met extreme droogte laten zien dat de zoetwatervoorziening niet vanzelfsprekend is. De overstromingen in Limburg enkele jaren geleden drukten ons met de neus op de feiten: we zijn als land kwetsbaarder dan we denken. De SGP zet in op het beter vasthouden van zoet water en voortvarende uitvoering van het hoogwaterbeschermingsprogramma. Hier is voldoende budget voor nodig. Onze waterschappen spelen daarbij een cruciale rol. Dat moet zo blijven.  

Concreet:

• Bij dijkversterking en andere waterbouwprojecten wordt te veel geld uitgegeven aan procedures in plaats van de bouw zelf. Er komt een programmatische aanpak voor standaardisatie en project-overstijgende samenwerking, zodat dijken sneller en goedkoper versterkt worden.
• Bij gebiedsontwikkeling wordt klimaatadaptatie beter meegenomen. De watertoets wordt minder vrijblijvend.  
• Provincies en gemeenten worden in staat gesteld te investeren in waterbuffering, om wateroverlast te voorkomen (in dorpen en steden) en voor de zoetwatervoorziening (in het landelijk gebied). 
• Als het plafond in de belasting op leidingwater geschrapt wordt en deze heffing beperkt wordt tot zuiver leidingwater, worden bedrijven gestimuleerd gebruik van drinkwater te beperken en meer gezuiverd afvalwater te gebruiken. 
• Het Rijk investeert mee in verbetering van de zoetwatervoorziening voor landbouwgebieden die kampen met verzilting. Verziltingsplannen worden juist heroverwogen.  
• Het Rijk steunt inzet op een vierde zuiveringstrap bij afvalwater ten behoeve van gebruik in onder meer de land- en tuinbouw.  
• In het veenweidegebied moet niet alleen gekeken worden naar peilverhoging, maar ook naar maatregelenpakketten met drukdrainage en het uitrijden van klei op veen. Melkveebedrijven in deze gebieden hebben een reëel perspectief nodig.

Waterkwaliteit

De SGP zet ook in op verdere verbetering van de waterkwaliteit. Die gaat langzaam vooruit. Tegelijkertijd blijken nieuwe chemische stoffen, als PFAS, voor grotere problemen te zorgen dan gedacht. Het is daarom een blijvende opgave, ook met het oog op de Kaderrichtlijn Water.

Concreet:

• Provincies, gemeenten en hun omgevingsdiensten zorgen voor ervoor dat vergunningverlening, toezicht en handhaving op orde is. Daarvoor is een duidelijke rolverdeling en extra budget van het Rijk nodig.  
• Het toezicht op indirecte lozingen van bedrijven op het oppervlaktewater gaat van de gemeenten naar de waterschappen. Die kunnen sneller en adequater ingrijpen. 
• Gebruik van schadelijke PFAS door de industrie wordt verboden.  
• Plastic korrels die vrijkomen bij productieprocessen worden afgevangen. 
• Door meer doelsturing in het mestbeleid en een gebiedsgerichte aanpak wordt de waterkwaliteit in het landelijk gebied verder verbeterd, zonder de voedselproductie te belemmeren.  
• Normen voor de Kaderrichtlijn Water gaan beter rekening houden met (natuurlijke) achtergrondbelasting en haalbaarheid en worden tijdig hierop aangepast. Het ‘one out, all out’ principe voor het halen van tientallen normen voor een waterlichaam moet van tafel. 
• De oprukkende rivierkreeft zorgt in steeds meer waterlichamen voor verslechtering van de waterkwaliteit en tast oevers aan. Een grootschalige aanpak met meer inzet op het wegvangen van deze kreeften is nodig. Ook voor andere invasieve exoten is een actieplan gewenst.  
• De impact van gewasbeschermingsmiddelen op de leefomgeving moet omlaag. Niet door allerlei middelen te verbieden, maar door gebruik van precisietechnieken en groene middelen.